Het kunstenaarsatelier en de wereld

Net op het moment dat ik voorbij kom, opent hij met een ruk de deur van zijn atelier. Hij schrikt. Ik ook. Hij krabt zich even in de haren. Dat hier nog mensen aan het werk zijn, is iets dat hij altijd vergeet, zegt hij. Ik groet hem met een glimlach en loop verder, naar mijn eigen atelier toe. Wacht, roept hij. Kan je me even helpen?
Zijn atelier is ruim en licht. Het ruikt naar verf. Er liggen tubes op de grond. Stukken schetspapier. Een leeg blikje frisdrank. Een matras samengebonden tot een kluitje staat in het midden van de ruimte op een piedestal. Ben je sterk, vraagt hij. Ik knik. Hij wijst naar een getimmerd bouwsel met balken op de vloer. Het moet rechtop komen. Er zal een groot canvas tegenaan komen aan de voorkant, legt hij uit. De achterkant wordt een opbergsculptuur.
Als het ding rechtop staat, is hij me al weer vergeten. Het werk dat geboren wil worden, houdt koortsachtig huis in zijn gedachten. Het veroorzaakt muizenissen en opwinding. Ik maak me uit de voeten.
Er zitten achtentwintig kunstenaars in dit gebouw. Oude kloostergangen vol met kamers. Achter elke deur zit een universum verborgen. Schilderijen worden er gemaakt, meubels, foto’s, sculpturen, mozaïeken, collages, machines, tekeningen. Verhalen worden er uitgebroed. Over de kosmos en over koekjes. Over landschappen en ontmoetingen. Objecten worden er verzameld, geschikt, gerecycleerd, gedupliceerd in keramiek. Een lege pilstrip. Een pistool. Een sok in een bloempot. Een nestkast. Mensen worden er gevangen. Een vleugje van hun ziel. In een portret. Een tekening. Een afbeelding.
Straks zal dit werk uit de atelierruimte breken. Het zal naar je toe komen om je bij je lurven te grijpen in een galerij. Om je te verrassen op straat. Om je op de zenuwen te werken in een magazine. Sommige van de werken zullen je brein doen knetteren. Van verwondering of verbijstering. Van wanhoop of verlangen. Andere tasten onwelvoeglijk naar je onderbuik. Ineens is daar een ongemakkelijkheid. Een krop in je keel. Een traan die biggelt over je wang.
Zie je mij?
Zie je mij echt?
Hoor je mij?
Mijn woorden. Mijn gedachten.
Kijk.
Dit is onze wereld.
Het is een hele kunst om er iets van te begrijpen.

Deze column en ook die van Anneleen Van Offel verscheen op OpenAteliers op zondag 17 mei 2020 ter gelegenheid van de online editie van NUCLEO OpenAteliers.