La porte est en dedans
Drukte. In het hoofd. In het hart. In de wereld.
En dan. Een bos. Mos. Werelden van groen. Mini-universa.
De tijd stroomt erlangs in het kabbelen van het beekje.
Woorden vallen stil.
Een hommel passeert, hij raakt in mijn haren verstrikt.
Ik laat ‘m doen. Hij zoemt lustig bij mijn oor. Ik zoem mee.
Trillingen in mijn borstkas. Ladingen komen los. Beweging.
Alles kan bewegen.
Uit de verte komt een wind aangeslopen. O de wind in een gemengd bos van loof en den. Geen woest waaien is dat maar een delicaat borstelen. Een schoonmaakbeurt voor de ziel.
De bomen zijn als wezens. Als we naar ze kijken staan ze vrolijk stil. Als we niet naar ze kijken maken ze gracieuze bewegingen. Dansers in het bos.
Op de terugweg een kerkje. Boven de ingang prijkt een spreuk. De bomen zenden nog een boodschap mee: La porte est en dedans.