Het Welshe landschap in mijn lijf

O Grote Moeder met uw vacht van mos.
Nooit geweten dat er zoveel schakeringen van groen waren.
Dat het water kon kletteren in zoveel dimensies.
Dat de vogels zo lyrisch konden zijn.

Monden van zwarte aarde, monden van rode aarde.
Wilde paarden. De geur van verse regen.
Land dat ademt, met volle teugen leeft.

Dank leermeester Wind. Je pandoeringen waren stevig.
Soms wiegde je zachtjes. Soms werd je helemaal stil.
Dan opende dit land van mythes zich.
Ik sloot mijn ogen, voelde de adem van het kleine volkje op mijn gezicht.
Ik opende mijn ogen en herkende de boomwezens. Soms ernstig. Soms speels. Altijd tof.

Een spleet in een rots. Een ingang.
Het gesijpel in de verte verraadt een grote ruimte.
Uw binnenkant, Moeder, mijn voeten tasten eerbiedig.
Vochtig. Donker. Galmende druppels. Verder niets.
Nietig ben ik. En vol tegelijk.

Wat is mijn taak hier, Grote Moeder?
Sing my praise.
Wees de bard.

Huiswaarts nu. Maar niet zonder glinsteringen.
Het geel van de jubelende gaspeldoorn.
De avondzang van de vogels in de vallei.
Het Welshe landschap in mijn lijf.